Dört Mevsim İstanbul

Bir müzik duyuluyor, kimi kez sert vuruşlarla; birtakım iniş çıkışlarla. Uzakta, çok uzaklarda. Bilinen bir ‘konçerto’nun sıcak ezgileri. Kendisiyle birlikte nice küçük, sisli, belirsiz çağrışımları da yanı sıra sürükleyerek. Sanki baharın uyanışı! Selahattin Giz’in ‘İstanbul’u ya da İstanbul’un çoktan unutulmuş ‘giz’leri. Kuşkusuz tanıdık sokaklar, bildik bir deniz, bugün artık tanınamayacak ünlü alanlar, ıssız rayları ve vefalı yolcularıyla yaşlı tramvaylar, uzaktan uzağa dış çizgileri görünen görkemli eski camiler, çoğu yok olmuş büyük yapılar, sahil kahveleri. Kara dumanlı vapurlar, bir dönemin çatanaları, sonra kayıklar ve gene kayıklar! At arabaları, faytonlar, köprü üstünde yaya yoğunluğu ve karmaşası, güvercinler, martılar, bir vapur pervanesinin bıraktığı ak köpüğün sancak güvertesinden görünüşü, Boğaz’da çıkıntı yapmış eski ahşap yalılar ile onların zaman içinde biriktirdiği anılar! Kız Kulesi’ne tepeden hüzünlü bir son bakış! Körfez’deki dalyanlar, tarihsel anlamda birbirine göz süzen iki Hisar, İstanbul Üniversitesi’nin ışıklar içindeki gece görünümü, sur dışındaki surlar; belleklerden bile çoktan silinmiş eski Taksim, kar içindeki Alan’da kızlı-erkekli kızak kayanlar, kar altında İstanbul caddeleri, Dolmabahçe sırtlarının merdivensiz döneminde yokuş yukarı tırmanmaya çalışanlar, araba azlığından büyümüş/genişlemiş görünen caddeler, çekek yerinde karlar altındaki kayıklar, Beyazıt’ın eski havuzu, Haydarpaşa Garı, Küçüksu Kasrı, Büyükada’dan bir otel, uçurtma uçuran çocuklar, savaş öncesinin eski model arabaları, yağmur sonucu sele dönüşen caddeler, okul kasketi giymiş liseli kızlar, kar altında tramvay bekleyen İstanbullular ve Taksim’deki -üstüne 1943 tarihi iliştirilmiş- Maksem duvarı… Uğur KÖKDEN