Susmak Nasıl da Yoruyor İnsanı!

Sıkıntıyla inen bir akşamdan korktuğun gibi ürpertilerle içten içe titreşerek beklediğin bu güz sonu, üzünçlerden damıta damıta yoğunlaştırdığın geçmiş.. yaşanılmış –ve çoğu da yaşanılmadan geçmiş– o buruk sevinç –damıtılmış üzünçlerin var kıldığı sevinç– gücünü zorladığın sınırlardan artık hep geride kalmayı alışkanlık edinmeye başlamış olan o ağır aksak.. o yorgun yıkık.. o esrik tökez.. o tık yine, tık yine sürüklendiğin boğulma, acıtmayan, korkutmayan ve merak ettiren o boğulma, yanağında genişlemeyi sürdüren kabarık ve düz koyu lekenin kapsama alanı içinde çok gerilerde yitmiş olan ve bir gün görüleceği beklenilen dudak üstü tüylenmede dolaşan dil ucu…